Стихотворение, посвященное памяти воина Монгуш Аяна Николаевича, погибшего при исполнении воинского долга в Специальной военной операции на Украине.
Таңды-сыным кайгап ханмас чараш-каазы,
Дамырлар дег сыстып унген аржаан суглуг
Өвүр черге Дөргүн оглу чурттап чордуң,
Өөр-өнер угбаларың хеймереги.
Кажаазында шилги бези киштеп турар,
Кадат малын холдан салбас салгакчызы.
Чугаа-сооду шулурадыр аккан хем-не,
Чуртталгада каң дег быжыг эргим дуңмам.
Аткан октун адаа-биле күжүр дуңмам
Аарышкы, уё-човуур аразынче
Ада-чуртуң, арат-чонуң камгалалаар дээш
Амы-тының бодавайн тулчуп кирдин!
Чакпыыл октуң бузундузу чуртталгаңны
Чамбы-диптен ояар алгаш чоруй барган.
Изиг чурээң согуу олчаан дыңналбады
Ие-чериң камныы-биле шуглап алды
Кажаазында шилги бези оранып каап,
«Кайыл?» дээнзиг девиржип каап, дешкилеп тур.
«Ачам кайда, ачам чуге?» дээн чаштың айтырыынга
Ак-көк дээрде эзир безин ыыт чок барды.
Шак бо дайын черле төнүп, доктаар болзун!
Чараш тыва оолдарывыс чанып келзин!
Маадырывыс партазы салгалдарга
База эки үлегерни бээр болзун!
Дуңмам ады чуртувуска мөңге артсын!
Тыва чонум сүлде-сүзүү бедик болзун!
Өвүр черниң ховар дидим оглу - дуңмам
Өртемчейге катап база сылдыс болуп чаяттынзын!
Чогааткан кижи кады төрээн угбазы Шораана Ооржак